Τo συνοικέσιο…

Εδώ και κάμποσο καιρό όταν κάνω βόλτες στη Θεσσαλονίκη, και βλέπω καμία όμορφη καλοδιατηρημένη Vespa την θαυμάζω και τη λαχταρώ.
Έτσι λοιπόν και το προηγούμενο Σάββατο, είχαμε κατέβει στην αγορά με τη Μαγδαληνή και το Δημήτρη, και καθώς περπατούσαμε στη Προξένου Κορομηλά, βλέπω ένα όμορφο λευκό πέρλα Vespino.
-Δες τι ωραίο λέω στην παρέα μου.
Και εκείνη τη στιγμή ο Δημήτρης μου απαντάει,
-θέλεις Vespa? Είχα κι εγώ κάποτε και την έχω παρατημένη στην πιλοτή, άμα τη θέλεις πάρτη. Από το να σκουριάζει εκεί καλύτερα να κυκλοφορεί.
Εγώ έπαθα ένα σοκ χαράς, τη θέλω είπα και αρχίσαμε τις λεπτομέρειες…
-Είναι του ‘62 νομίζω και είναι μεγάλη μου λέει…αλλά είναι στραβό το πιρούνι της…
-θα την φτιάξουμε, λέω.
-Άσε, μόλις την είχα φτιάξει είχε πέσει ένα βιδάκι στο καρμπυρατέρ και μόλις την είχα γυρίσει στο σπίτι, ο αδελφός μου πήγε να τη βάλει μέσα και την τρακάρε, από τότε δεν την ξαναχρησιμοποιήσαμε. Θα δουλεύει σίγουρα μόλις την είχα γυρίσει από το συνεργείο! Α και είναι και πορτοκαλί χρώμα!
Εγώ στο μυαλό σκέφτηκα πως θα είναι καμία ταλαιπωρημένη από τα χρόνια αλλά θα ανάβει και με ένα ίσιωμα του πιρουνιού θα μπορείς να την κάνεις μια βόλτα, και μετά την ξεκινάς πλήρη συντήρηση!!!
-Δυστυχώς φεύγω και θα λείψω μου λέει αλλά μπορείς να πας να την πάρεις από τον αδελφό μου, την έχω στην Έδεσσα!!
-Τέλεια, είπα. Και άρχισα να ονειρεύομαι…